Ponieważ w naszym kraju trwa zalew prawicowych ksiąg „mądrości” politycznej, i nikt z normalnych liberałów (a nie konserwatywnych wolnorynkowców, którzy mienią się być liberałami), nie kwapił się chyba do dyskusji z tymi księgami i ich autorami, postanowiłem po raz kolejny poświęcić czas i nerwy na zmierzeniem się z kolejnym po Korwinie-Mikkem i Rogerze Scrutonie, bożyszczem prawicowców: Erikiem Marią Ritter von Kuehnelt-Leddihn (1909-1999), mającym długie nazwisko i szlacheckie pochodzenie jak przystało na prawdziwą konserwę.

Francuski eseista i filozof,Jean-François Revel, zmarł w 2006 roku, w szacownym wieku 82 lat. Przez ostatnie trzy dekady swojego życia uznawany był przez ciężką lewicę za ciężką prawicę, ale on sam wcześniej uważał się za człowieka lewicy. Od dawna pojęcia lewicy i prawicy traciły swoją wyrazistość, przenikając się wzajemnie, gdy nie stroniąca od rozsądku prawica podejmowała reformy społeczne, a nie stroniąca od rozsądku lewica dochodziła do wniosku, że rynek może mieć pewne przewagi nad państwową własnością i centralnym planowaniem.

W tekście Mariusza Agnosiewicza o nowym renesansie jest niestety mnóstwo uproszczeń i błędów. Zasadniczo Agnosiewicz uważa renesans za  bardziej płodny dla sekularyzmu okres od oświecenia, ponieważ zamiast zwalczać religię, nasączał ją racjonalizmem.

Jednym z elementów epoki oświecenia, do której nawiązuje ideowo Polskie Stowarzyszenie Racjonalistów, była sztuka mocnej satyry. W przedstawionej poniżej scence jej nie zabraknie, choć pozornie niemożliwe i silnie groteskowe postawy niektórych rozmówców nie są całkowicie wolne od odniesień do rzeczywistości. Trafną odpowiedzią na satyrę może być tylko satyra, do czego zachęcam ewentualnych adwersarzy...