Właśnie; po co? Przecież humaniści nie produkują bomb, samochodów, ani nawet perfum, ani nie uczą jak je wytwarzać. Zazwyczaj odpowiada się na to pytanie w taki sposób, że podkreśla się kulturotwórczą rolę humanistów z naciskiem na kształtowanie wspólnoty myśli, np. patriotyzmu.
Moim zdaniem wartość humanistyki polega na tym, że w rzeczywistości wcale tego nie robi; relatywizuje bowiem przez sam chaos informacji, jakie przyswajają uczniowie i studenci wpływ tego co szkodliwe; ideologii w postaci najbardziej zacietrzewionej sączącej się zwłaszcza z prasy (komercyjny charakter TV czyni z niej raczej tępą ideologicznie broń poza może takimi tworami jak TV Trwam; zazwyczaj w dosłowności TV upatruje się jej siły – ja raczej widzę w tym zbawienną ideologiczną słabość).
Zauważmy, że im więcej ludzie mają wiedzy o innych cywilizacjach, narodach, kulturach, tym zwykle mniej są podatni na plemienne czy polityczne waśnie (jaki jest w końcu sens mowy, w której Słowak dowodzi wyższości Słowaków nad np. Czechami – żaden), i na niszczycielską siłę nacjonalizmu. Człowiek ograniczony szuka sensu życia, i znajduje go w nacjonalizmie czy religii, humanistyka zalewa go chaosem niespójnych informacji, zmuszając go do dostrzeżenia, że życie nie ma sensu, bo nie ma. Wszechświat jest obojętny, jak mówi Woody Allen, to my dopiero napełniamy go naszymi pragnieniami – czyli znajdujemy własne względne sensy.
Od grudnia 2011 prezes PSR, obecnie wiceprezes. Ateista, poeta, muzyk. Publicysta „Racjonalisty” i jeden z najaktywniejszych członków forum. Od kilkunastu lat pełni też funkcję celebranta Ceremonii Humanistycznych. Studiował historię sztuki, a następnie prowadził własne badania dotyczące sztuki Orientu podczas pobytów w Indiach, na Sri Lance, na indonezyjskiej Bali (polecamy temat „Bali” na Racjonalista.tv) i w Turcji. Autor najobszerniejszego kompendium wiedzy nt. klasycznej muzyki indyjskiej w języku polskim, opublikowanego na stronie Hanuman.pl i w dużej mierze dostępnego też na racjonalista.tv (wpisz „Indie” w wyszukiwarkę). Sam gra głównie muzykę średniowieczną z zastosowaniem polifonicznej techniki gry na dwóch fletach, tzw. tibiae multiplex. Przede wszystkim jednak pisze poezję filozoficzną, inspirowaną mechanizmami natury, oraz odkryciami nauki. Stawia sobie za cel połączenie nauki i sztuki. W 2022 roku wyszła jego książka „Nowy humanizm. W stronę nowego wspaniałego świata bez ideologii”.
