Nie dawno miałem okazję robić wykład dla PSR Wrocław pod tytułem "Sufizm i synkretyzm religijny w islamie". Jednym z elementów tego wykładu była smutna konstatacja, dotycząca tego, iż muzułmańscy ortodoksi religijni niszczą sztukę swoich kultur, a zwłaszcza muzykę. Ateiści i wolnomyśliciele, krytykując radykalny islam, próbują częstokroć ratować przed nim nie tylko ludzi, ale również kultury Persji, Iranu, Pakistanu, Indonezji i choćby Iraku.
W tekście Mariusza Agnosiewicza o nowym renesansie jest niestety mnóstwo uproszczeń i błędów. Zasadniczo Agnosiewicz uważa renesans za bardziej płodny dla sekularyzmu okres od oświecenia, ponieważ zamiast zwalczać religię, nasączał ją racjonalizmem.
... a nie: kim jesteśmy? Mowa o racjonalistach. Jak ja to zawsze widziałem:
Jednym z elementów epoki oświecenia, do której nawiązuje ideowo Polskie Stowarzyszenie Racjonalistów, była sztuka mocnej satyry. W przedstawionej poniżej scence jej nie zabraknie, choć pozornie niemożliwe i silnie groteskowe postawy niektórych rozmówców nie są całkowicie wolne od odniesień do rzeczywistości. Trafną odpowiedzią na satyrę może być tylko satyra, do czego zachęcam ewentualnych adwersarzy...
Tak. Jest. W wielu powieściach i wykładach czytelnik lub słuchacz czeka na konkluzję podawaną mu po zapoznaniu się z fabułą lub dowodami. Podałem jednak odpowiedź na tytułowe pytanie na samym wstępie, gdyż nie można zakładać, że mieniąc się ateistą odstaje się od rzeczywistości. Od rzeczywistości, w której religia i wierzenia religijne są brakiem tej rzeczywistości.
